Etiket: Evgeni Ranchev

Silivri, kokunu seviyorum, balık, aşk ve güzellikten oluşan o garip kokunu. Kumuna gömülmeyi seviyorum, parlak, gerçek ve sessiz. Ve bir yerlerde biri, anılarla dolu ocağa alevli bir köz atıyor, hayatın neden devam ettiğini unutmuş. Issız iskelen boyunca gece yürüyüşlerini seviyorum, öylece kimseyi beklemeyen, küstah ve yalnız. Davet edilmemiş bir misafir gibi, gizli bakışlardan uzak, sessizliğe gömülmüş dar sokaklarına süzülmeyi seviyorum. Sana geri dönmeyi seviyorum, lanetlenmiş ve soyulmuş bir evi özleyen biri gibi. Yorgun balıkçılarına kendimi zorla kabul ettirmeyi seviyorum—derin sulara oltalarını atan, ve geceden korkan o balıkçılar, onları seviyorum. Düzensiz çatılarını seyretmeyi nasıl da seviyorum—sanki istenmeyen bir kışın kapladığı bir orman gibi. Ve senin yağmurunu seviyorum, Silivri—kutsanmış hayalimi sulayan o yağmuru. Ah, soğuktan donmuş, acıyla uyuşmuş ellerinle beni sarmanı ne çok seviyorum. Beni sıcak kalbine almanı, ah, bunu ne çok seviyorum… Ve beni uğurlarken dökülen yaşlarınla ıslattığın tahta eşiği— o yaşları, sadakatsiz bakışlarımla silmeden gitmemeyi seviyorum. Senin aşkını seviyorum, Silivri—o hasta aşkını, beni zor zamanlarda sarıp sarmalayan ve yaşamamı sağlayan. Seni seviyorum, Silivri, olduğun gibi—dertlerin ortasında kalmış bir yolcu. Delilerin arasında kaybolmuş, kirlenmiş, kan içinde, perişan bir serseri. Her halinle seviyorum seni, Silivri, başkalarına aşkımı dağıtsan bile. Seni seviyorum, Silivri… ------------------------------------ Обичам те Силиври Обичам арома ти, Силиври-онзи причудлив мирис на риба, любов и красота Обичам да се заравям в пясъка ти, лъчисн, истински и ням А нейде до мен някой да мята въглен огнен в огнището от спомени, забравил защо върви живота. Обичам нощните разходки по кея пуст и тъй никому неочакващ, арогантен и сам И като неканен гост да се промъквам в тесните ти улички, от погледите скрити, заровени в тишина Обичам да се връщам при теб, като онзи, който дълго е жадувал за дома проклет и ограбен Да се натрапвам на уморените ти рибари, обичам, те, които в дълбоката вода забиват своите въдици и се страхуват олт нощта Как обичам да гледам неравните ти покриви, досущ като гора, осеяла придошлата зима непоканена И дъжда твой обичам, Силиври, онзи, който напоява мечтата ми благословена Ах, как обичам да ме прегръщаш със студените си ръце, от болка премръзнали, вкочанени от хлад Да ме приютяваш в сърцето си горещо, ах колко много обичам... И да ме пускаш със сълзи отронени, намокрили дървения праг, но да не тръгвам без да съм ги изтрил с погледа си неверен Обичам любовта ти, Силиври, онази болна любов, с която ме прегръщаш в злочестни мигове и ме караш да живея Обичам те, Силиври, какъвто си-странник, заседнал всред пустош от неволи Пропаднал скитник сред безумци, оцапан, кървав несретник умалял Всякак те обичам, Силиври, докато любовта ми на другите раздаваш. Обичам те, Силиври...